या नभाने या भुईला दान दावे

या नभाने या भुईला दान द्यावे
आणि या मातीतून चैतन्य गावे
कोणती पुण्ये अशी येती फळाला
जोंधळ्याला चांदणे लगडून जावे

या नभाने या भुईला दान द्यावे
आणि माझ्या पापणीला पूर यावे
पाहता सुगंध कांती सांडलेली
पाखरांशी खेळ मी मांडून गावे

गुंतलेले प्राण या रानात माझे
फाटकी ही झोपडी काळीज माझे
मी असा आनंदुन बेहोष होता
शब्दगंधे तू मला वाहून घ्यावे

- ना. धो. महानोर

ज्यांची हृदये झाडांची

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात
तेच वाढतात प्रकाश पितात तेच ऋतू झेलून घेतात

त्यांना मुळीच गरज नसते व्याख्यानबाज कंठांची
कानठळ्या बसवणार्‍या अध्यात्मिक घंटांची

त्यांना माणूस शिडी नसतो पाय ठेवून चढण्याची
त्यांच्या कुशित जागा असते हरलेल्याला दडण्याची

सत्तेवरती थुंकण्याचीही त्यांना मुळीच सवड नसते
निषकपट ऊन त्यांच्या खांद्यावर खेळत बसते

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात
तेच फक्त गुच्छासारखा पावसाळा हुंगून घेतात

-मंगेश पाडगावकर

जसे पावसाळे नभाशी बिभाशी

जसे पावसाळे नभाशी बिभाशी
तशी तूही माझ्या मनाशी बिनाशी


मनी पावसाळी 'मळब' साचले ग
तुझी याद आली मघाशी बिघाशी

किती साचला 'गोडवा' चेह-याशी
तुझी काय स्पर्धा मधाशी बिधाशी

कसा घास गिळती, तुझ्या चेह-याचा
लोचने जाहली का अधाशी बिधाशी

 तुला पाहता होत असे 'पेटपूजा'
कसा मजनू मरतो उपाशी बिपाशी　

जरी व्यक्त होते गझल बोलणारी
मौन साचलेले, तळाशी बिळाशी　

दिले ह्रदय तुही, दिले ह्रदय मीही
अता काय 'घेणे' जगाशी बिगाशी

-गुरु
(गुरुप्रसाद जाधव)