सुटलो एकदाचा...

सुटलो एकदाचा...


दिवेलागणीची वेळ होती, शांततेचे साम्राज्य होते
पारावरचे बाकडे आज
एकटेच बसले होते...


एरवी दिसायची तिथे... दोन चार पांढरी डोकी
पण आज कुणाच ठाऊक 
तिथे कोणीच दिसत न्हवते 


त्या समोरच्या घरतील कंदिल आज अबोल होता
किर-किर करणा‍र्‍या खुर्चीचा आवाज
निपचित पडला होता.


आचानक एका आक्रोशाने त्या घरात प्रवेश केला
प्रकाशही कळोखामागे जाऊन लपला


मी पुन्हा तसाच पारापाशी आलो.
फांदीवरुन एक सुकलेले पान
माझ्या पायापाशी येऊन पडले, 
आणि म्हटले,
"सुटलो एकदाचा..."


-ऋतू

शहरातली पहाट...

शहरातली पहाट...


पृथ्वीचं मित्राला बोलावण आलं
हाकेच्या सादानं नभी तांबडं फुटलं


शेतावर धुक्याची मऊ साय पसरली
दूर कुठेतरी एक मिठी सैल झाली


पापण्यातील स्वप्नांना कोणी लोटले दूर
काही उंबरठ्यावर आले निरोपाचे सूर 


थकलेले पाय काही जगाया चालती
काही धावणारे अन थकून निजती


यंत्रांनिही आळस झटकुनी दिला
टपरीवरूनी त्याला नमस्कार गेला


कुंडीतल्या तुळशीला वृंदावनाचा आभास
घरभर पसरला पत्ती चहाचा सुवास


कारखान्यानेही काळा उच्छ्वास सोडला
लोकलनेही आणि उपास तोडला


स्वर नळांचा काही खर्जात लागला
काही बातम्यांनी जगी कटाक्ष टाकला


शहराच्या पहाटेचे गोजिरेसे रूप
जीव इवलासा पण जगविते खूप


-प्रथमेश किशोर पाठक.

Gulzar sahab's Poem...

Preamble...

This is just a dialogue between a poet and a scientist! By using a metaphorical platform of a “Chessboard” Gulzar sahaab here is showcasing the strength of a poet’s thought over any rational entity.  This is a sheer example of poet’s ability to look beyond the obvious. We feel the overall concept of challenging ‘Science’ through poetry is fascinating! 

पूरे के पूरा आकाश घुमाकर देखी बाजी मैने...


काले घर मै सूरज रखके तुमने शायद सोचा था,
मेरे सारे के सारे मोहरे पिट जायेंगे,
मैने एक चराग जलाकर रोशनी कर ली
अपना रस्ता खोज लिया...


तुमने समंदर हाथ मै रखकर उसपर ढेल दिया,
मैने नौह की कश्ती उसके उपर रख दी...


काल चला तुमने और मेरी जानिब देखा,
मैने काल को तोडके लम्हा लम्हा जीना सीख लिया...


मेरी खुदीको तुमने चंद चमत्कारोसे मारना चाहा,
मेरे एक प्यादेने चलते चलते चलते तेरे चांद का मोहरा मार लिया...


मौत की शह देकर तुमने समझा था अब तो मात हुई,
मैने जिस्म का खोल उतारकर सौप दिया,
अपनी रूह बचा ली


पुरे का पुरा आकाश घुमाकर... अब तुम देखो बाजी


-गुलजार

पाऊस-प्रथमऋतू

Preamble...

This is just a dialogue between a poet and a scientist! By using a metaphorical platform of a “Chessboard” Gulzar sahaab here is showcasing the strength of a poet’s thought over any rational entity.  This is a sheer example of poet’s ability to look beyond the obvious. We feel the overall concept of challenging ‘Science’ through poetry is fascinating! 

पूरे के पूरा आकाश घुमाकर देखी बाजी मैने...


काले घर मै सूरज रखके तुमने शायद सोचा था,
मेरे सारे के सारे मोहरे पिट जायेंगे,
मैने एक चराग जलाकर रोशनी कर ली
अपना रस्ता खोज लिया...


तुमने समंदर हाथ मै रखकर उसपर ढेल दिया,
मैने नौह की कश्ती उसके उपर रख दी...


काल चला तुमने और मेरी जानिब देखा,
मैने काल को तोडके लम्हा लम्हा जीना सीख लिया...


मेरी खुदीको तुमने चंद चमत्कारोसे मारना चाहा,
मेरे एक प्यादेने चलते चलते चलते तेरे चांद का मोहरा मार लिया...


मौत की शह देकर तुमने समझा था अब तो मात हुई,
मैने जिस्म का खोल उतारकर सौप दिया,
अपनी रूह बचा ली


पुरे का पुरा आकाश घुमाकर... अब तुम देखो बाजी


-गुलजार

कविता-प्रथमऋतू

कविता...

एक मैत्रिण, प्रेयसी नसून प्रेयसी पलिकडची...

एक कट्टा, बेभान तरूणाई आवेशाची...

एक कोलाहल, झुंज शब्दांची भावनांची...

एक दुपार, अंगाची लाही लाही करणारी...

एक मिठी, सोडूनही न सुटलेली...

एक ओळ, सुचूनही न सुचलेली...

एक जाणीव, पुर्णत्वात अपूर्ण राहीलेली...

एक प्रवास, स्वप्नांची वाट न संपणारी...

.

.

.

कविता तुझी नी माझी...

-प्रथमऋतू

मावशी-विंदा करंदीकर.

मावशी

सोलापूरहून

येते काकू;

माझ्यासाठीं

आणते चाकू.

कोल्हापूरहून

येते आत्ते;

माझ्यासाठी

आणते पत्ते.

राजापूरहून

मावशी येते;

माझा एक

पाप्पा घेते.

-विंदा करंदीकर.

 थोडं कवितेविषयी...

विंदांची ही बालकविता दिसायला सोपी, सरळ आणि साधी आहेच पण त्यातले नातेवाईकांचे संदर्भ हे रुपकात्मक असल्याने कवितेत अजून मजा आली आहे.

आमच्या मते ही कविता कुठेतरी आईकडच्या आणि बाबांकडच्या नात्यांविषयी बरचं काही सांगून जाते.सहाजिकच मावशीकडचा पापा सर्वाधिक गोड होवून जातो.