माझी कधीही न झालेली कविता -

कुंडलिनीसारखी सळसळत राहते ती माझ्या भावविश्वात,
जीवनातील प्रत्येक सत्यासमोर मला नागवं करून
दाखवून देते त्यांची व्यर्थता...
थकून झोपलेल्या गणिकेला जसा
माडीवरल्या चांदण्यात माधवाचा भास व्हावा,
तशी अवतरते ती माझ्या काळजाच्या धुपदाणीत...
पण तिला नको असते पूजा-अर्चा आरती
तिला, मला मुक्तता नकोच असते मुळी...
ती माझ्यात शिरून मोकळी होईपर्यंत
मी अलिप्त झालेला असतो तिच्यातून,
मी तिच्यात मुरून मोकळा होईपर्यंत
ती अलिप्त झालेली असते माझ्यातून...
मिलनाने एकमेकांच्या शोधाची तीव्रताच संपेल याची भीती वाटून
ती माझ्या मेंदूच्या कोणत्याश्या काळोख्या बधिर समाधी गुहेतून
धावत सुटते निळ्या जांभळ्या जटा विस्फारून
आणि मी क्षणभंगूर जगण्याचा तंतू घट्ट पकडून पृथ्वीवरच बसून राहतो
निष्कारण निष्फळ वांझोटी कूस कुरवाळत…

- अमेय घरत