फक्त

माझ्या कवितेतील हिवाळा असावा मर्ढेकरांसारखा,

हिरवळ पसरावी बालकवींसारखी,

समुद्र फेसाळावा बोरकरांसारखा,

माणूस जगावा कुसुमाग्रजांसारखा,

नाद असावा भटांसारखा,

ठसका असावा शांताबाईंसारखा,

माझी कविता पच्च्कन थुंकावी कोलटकरांसारखी,

वाद प्रतिवाद घडावेत विंदांसारखे,

नाजूक असावी इंदिराबाईंसारखी,

कवितेने मुस्काट फोडावे चित्रेंसारखे,

संध्याकाळ बघावी ग्रेससारखी

.

.

.

एक कविता माझी अशी असावी

पण,

ती फक्त ’माझी’ कविता असावी!

-प्रथमेश किशोर पाठक