ज्यांची हृदये झाडांची

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात
तेच वाढतात प्रकाश पितात तेच ऋतू झेलून घेतात

त्यांना मुळीच गरज नसते व्याख्यानबाज कंठांची
कानठळ्या बसवणार्‍या अध्यात्मिक घंटांची

त्यांना माणूस शिडी नसतो पाय ठेवून चढण्याची
त्यांच्या कुशित जागा असते हरलेल्याला दडण्याची

सत्तेवरती थुंकण्याचीही त्यांना मुळीच सवड नसते
निषकपट ऊन त्यांच्या खांद्यावर खेळत बसते

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात
तेच फक्त गुच्छासारखा पावसाळा हुंगून घेतात

-मंगेश पाडगावकर