लपंडाव

रस्त्याने जाताना पायात तंगडं घालून पाडणे

हा तर आठवणींचा आवडता खेळ...

आठवणींना लपंडावही प्रीय आहे!

कट्टा, पार, कोपर्‍यावरचं साडीचं दुकान आणि माझी खोली...

भले ह्या जागा माझ्यासाठी लपण्याच्या बंदिस्त कोठड्या असतील

जिथे काळोखही दबकत दबकत शिरतो

पण

आठवणी तिथेही मला शोधून काढतात...मी मैदानात लपल्यासरखा!

मी सोनचाफ्यापाशी लपतो,

हा विचार करून की

एकदा ’त्याच्या’ सवलीत ’तिच्या’ केसात माळला होता ’तो’

आणि त्याच खुशीत 

तो शिशिरातही मोहोरलेला असतो आजकल...

त्याच हिरव्या झाडात, 

एखाद्या पिवळ्याजर्द चाफ्याच्या मागे लपेन

आनि आठवणींना ’धप्पा’ देईन...

पण त्या तिथेही मला हुडकून काढतात...’भॉक्क’ करतात...

माझा आणि आठवणींचा लपंडाव खूप दिवसांपासून चालूये...

आता मलाही मजा येऊ लागलिये ह्या खेळात!

फक्त 

भीती इतकीच वाटते,

आठवणींने मला पूर्ण शोधल्यावर जर

उद्या माझ्यावर राज्य आलं तर?

-प्रथमेश किशोर पाठक