भेंडी...

ती जगत गेली तेव्हातिने कुरतडून काढला आरशामागचा पारा...

आता ती हवं तसं जग बघते

फारशी गोंधळून न जाता!

तिने ठरवले होते

कागदी होड्या डबक्यात सोडणार नाही म्हणून...

होड्या राहिल्याही असत्या कदाचित पण,

उद्या एखाद्या उपाशी कुत्र्याने 

डबक्यातून तहान भागवली असती तर?

तिला वेडही नव्हते...सागरगोट्यांचे...

सागरगोट्यांची तिची असलेली एकमेव आठवण म्हणजे

भिंतीवर घासून चटका देण्याची!

तिने संभोगरेषांना कधी कागदावर उतरवले नाही

घर आवरताना कचरा म्हणून

फेकलं जाण्याची भीती असावी!

अचानक,

तिच्यातली एक पेशी बंड करून उठली,

आणि तिने बघता बघता व्यापलं

यकृत, काळीज, जठर आणि आतडी...

आता,

मेंदूच्या कुठल्याही धाग्यादोर्‍यांनी बांधता न आलेली ती पेशी,

’ती’ मन म्हणून मिरवते!

त्या मनाच्या गाभार्‍यातून आता

नित्य ऐकू येत असतात ती गात असलेली सुफ़ी गीते...

.

.

.

आणि माझ्यावर ’भेंडी’ चढत जाते!

-प्रथमेश किशोर पाठक