मी भणंग झालो...

(प्रेमाची उत्कट भावना... स्वत्वाला विसरून प्रेम करणं आणि फक्त प्रेयसी-प्रियकरापूरतं प्रेम मर्यादीत न ठेवता ते विश्वातीत करणं अशा प्रेम भावनेतील किशोर पाठक यांची गज़ल... )


मी भणंग झालो तुझिया स्पर्शातून फिरता फिरता
लावतो लग्न कवितांचे अक्षरे उधळूनी आता

गे तुझा स्पर्श होताना गुलमोहोर हिरवा होतो,

मी सूर्य तांबडा झालो रक्तिमा प्राशूनी घेता

बांधले सदन गगनाचे, लाविल्या छ्तावर तारा,
अन अंगण झाले अपुरे पृथ्वीवर येता येता

आगीवर जाळीत गेलो षडरिपूस औदार्याने,
शत्रूस म्हणालो ’स्वामी’ राखेतून उरता उरता
 
नात्यात अडकलो तेव्हा मी कुणाकुणाचा होतो?
बेछूट बहकलो आणि विश्वाचा झालो त्राता

मी देह सोडीला तेव्हा ते मडके फोडीत होते,
मी हसलो भस्मांगाने ज्वाळात लपेटून घेता

वाद्यात कोंबले त्यांनी ते राग, सूर समयांचे
हातावर तेव्हा माझ्या कोवळा षड्जही होता

येवोत कितीक लुटारू कातडी सोलण्यासाठी
बघ जगण्याचा कारंजा जखमेतून उसळत होता

अभ्रातून लुकलुकणारा कोवळ्या दवांत कसाही
उगवला दीस सृजनाचा ओठातून गाता गाता

अद्वैत उसासा होतो दोघांचा दोघांसाठी
कायेचा कापूर झाला चैतन्यस्पर्श तू करता

-किशोर पाठक