निजल्या संध्या तान्हुल्याच्या
ओठांवरला गंध दुधाळी
जणू ढगाच्या शुभ्र लयींची
शांत शांतशी धुंद भूपाळी
एक आवर्तन !
...विरक्तीतला वड गंभीर
छाया कोंडून खोल आतवर
डोळे लावून बसला ठाणून
कोणास ठाऊक कशी अडकली
आशा वेडी !
...अंगावरचा थकवा टाकीत
चिंबन्हाल्या गाई निघाल्या
परत फिरल्या आणि हरवल्या
क्षितीज पाहूंनी निळे पसरले
सुदीर्घ बाहू !
...अशाच संध्या घेऊन येती
आठवणींची अवजड पोती
कंठदाट नि अमुल्य मोती
जन्म सार्थकी गाणी गाती
विस्मृतींची !
-प्राज
No comments:
Post a Comment