तो-(कवि ग्रेस)

तो

तॊ नेहेमीच जायचा दिशांची चौकट ओलांडून
द्यायचा तिथल्यांना अज्ञात काहीतरी, आणि ते हिरवळून जायचे.

तो बुडवून टाकायचा सुर्याची क्षितीजावरली किरणं
आणि मग शब्दांना घेवून फिरायचा, गुंफायचा ओळींचा गजरा संधीकालात.

तो बांधायचा मृगजळाचे घर, सजवायचा संध्याकाळच्या कवितांनी
आणि मग बसायचा तिथेच, पण आपल्यासाठी तो तिथे नसायचाच.

त्या घरा समोरील सूर्यबिंब आता विझतच नाही...
दिशापल्याडची माणसं करपलीयेत-तरसलीयेत त्याच्यासाठी...
त्याच्या शब्दांचा संधीकाली गजरा आता विखरून पडलाय.....

कुणाच ठाऊक कुठल्या अज्ञाताच्या प्रवासात ज्ञात शोधत फिरतोय तो ह्या सगळ्यांना मागे सोडून...
.........
.........
तो तेव्हाही आपला न्हवताच... आणि आता तो फक्त त्याचाच त्याच्यासाठी...

- ऋतू