मन

फुर्रकन उडून जावं कबुतर आणि
त्याचं एखादं पीस तरंगत रहावं हवेतल्या हवेत
वरपासून खाली येताना
हळू हळू हळू... अलगद अलगद...

तसच
मनही घुटमळंत रहातं अवतीभोवती - निघून जाताना...

चिकटलेल्या २ पेपेरप्लेट काढतानाचा
तो अस्वस्थ करणारा संघर्ष...
तसाच असतो
मनाशी होणार्‍या कासावीस संघर्षासारखा - समजूत काढताना...

आपल्या जन्मदात्या आईने देऊ नये
आपल्याला चार चौघात ओळख...
तसल्याच भयाण विचारासारखा असतो - मनाचा एकांत...

या मनाला जिंकावं म्हणून मी युद्ध करतो त्याच्याशी
त्याच्या मनमानीविरूद्ध बंड पुकारतोय
माझी सगळी इंद्रीये एकवटली आहेत
आणि
त्यांनी निर्णय घेतलाय मनाला हाणून पाडायचा...
पण
घडलं भलतच,
मी कविता करू लागलो...
आणि प्रत्येक कवितेच्या पूर्णविरामापाशी उलगडले
एक धडधडीत सत्य...
’
इंद्रीयांशी केलेला गनिमी कावा म्हणजे मन...’
-
प्रथमेश किशोर पाठक